این رصدها نشان دهنده اولین آشکارسازی تفجو از “هر شکلی از نور” است که از فراسیارهای سنگی ساطع میشود. فراسیاره تراپیست-1 b دنیایی سنگی است که بسیار نزدیک به دور ستاره مادر خود میگردد و تفجو جو برای آن ندیده است..
به گزارش اورانوس از اسپیس، اندازهگیریهای جدید توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب نشان داد که فراسیاره سنگی که به دور ستارهای به نام تراپیست-1 میگردد، به احتمال زیاد جو ندارد.
این یافته امیدها را از بین میبرد که این دنیای جذاب ممکن است میزبان زندگی باشد. اما ناامید نشوید، شش فراسیاره دیگر مانند زمین در منظومه ستاره ای تراپیست-1 وجود دارد و اکنون که وب توانایی خود را در مطالعه آنها ثابت کرده است، میتوانیم به اخبار هیجان انگیزتری در آینده نه چندان دور امیدوار باشیم .
ستارهشناسان از ابزار فروسرخ میانی (MIRI) تلسکوپ فضایی جیمز وب برای اندازهگیری دمای سیاره تراپیست-1b استفاده کردند. از میان هفت سیارهای که منظومه ستارهای تراپیست-1 را تشکیل میدهند، این سیاره نزدیکترین مدار را به ستاره مادر دارد و حدود 1.4 برابر بزرگتر از زمین است.
اندازهگیری، که به گفته آژانس فضایی اروپا (ESA) نشان دهنده اولین تشخیص وب از “هر شکلی از نور” است که از فراسیارهای سنگی منتشر میشود، که نشان داد دمای روز سیاره 230 درجه سانتیگراد است. اخترشناسان فکر میکنند که این دما برای فراسیاره تراپیست-1 بسیار بالاست که جو داشته باشد.
توماس گرین، اخترفیزیکدان در بخش علوم فضایی و اخترزیست در مرکز تحقیقات ایمز ناسا در کالیفرنیا که رصدها را رهبری میکرد، گفت که امیدوار به نتیجه متفاوتی است.
گرین میگوید: «برخی از گروههای تئوری پیشبینی میکردند که این سیاره دارای جوی متراکم خواهد بود، در حالی که برخی دیگر فکر میکردند که ممکن است چنین نباشد. من بیشتر ناامید شدم تا متعجب از اینکه دیدم جو نداشت.
فاصله بین تراپیست-1b و ستاره آن تنها حدود یک صدم فاصله خورشید و زمین است. این فاصله 40 برابر نزدیکتر از فاصله بین خورشید و درونیترین سیاره منظومه شمسی عطارد است .
اگرچه ستارهای که در مرکز منظومه تراپیست-1 قرار دارد بسیار کم نورتر از خورشید ما است، اما این سیاره هنوز حدود چهار برابر بیشتر از نوری که زمین از خورشید دریافت میکند، از ستاره خود میگیرد. بنابراین اخترشناسان پیش از رد وجود جو، انتظار نداشتند این سیاره قابل سکونت باشد. با این حال، این رصدها همچنان پیشرفت به حساب میآید، زیرا نشان میدهد که وب میتواند مستقیماً اطلاعاتی در مورد چنین جهانهای دور مشابه با زمین جمعآوری کند.
در منظومه تراپیست-1، حداقل سه سیارهی تراپیست-1e،f،g وجود دارد که شرایطی برای وجود آب مایع در سطوح خود دارند و بنابراین ممکن است میزبان حیات باشند.
به گفته ناسا، سامانه تراپیست-1 هدف بسیار محبوب برای تحقیقات سیارات فراخورشیدی و بهترین منظومه سیارهای اکتشاف شده به غیر از منظومه شمسی خودمان است. ستارهای که در مرکز منظومه تراپیست-1در فاصله 40 سال نوری از خورشید قرار دارد، کوتوله رده M است. گاهی اوقات به عنوان کوتولههای قرمز نیز نامیده میشود ، این ستارگان کوچکترین نوع ستارههای شناخته شده هستند که قادر به سوزاندن هیدروژن در هسته خود هستند. اندازه آنها از 0.08 تا 0.6 برابر خورشید است و پرتعدادترین نوع ستاره در کهکشان ما، کهکشان راه شیری است .
گرین نوشت: «تقریباً تعداد ستارههای رده M مانند تراپیست-1 ده برابر بیشتر از ستارههای G مانند خورشید است. ستارههای M نیز تقریباً دو برابر احتمال بیشتری دارد که سیارههای سنگی به اندازه زمین داشته باشند. بنابراین حدود 95 درصد از سیارات سنگی هم اندازه با زمین در کهکشان راه شیری حول ستارههایی مانند احتمال خواهند بود و نه خورشید.»
به همین دلیل، منظومه ستارهای تراپیست-1 بستر آزمایشی مهم است که میتواند به اخترشناسان کمک کند تا بهترین شرایط را برای زندگی درک کنند.
رصدهای قبلی با تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی اسپیتزر که اکنون بازنشسته شده است، هیچ اثری از جو در هیچ یک از سیارات تراپیست-1 پیدا نکرد. با این حال، گرین گفت، این احتمال هنوز وجود دارد که جو بسیار نازکی اطراف تراپیست-1b را احاطه کرده باشد، جوی که ممکن است کاملاً متفاوت از جوی باشد که سیارات منظومه شمسی را پوشانده است.
گرین گفت: ” برخی از رصدهای بعدی را در ماه خرداد در طول موج دیگری برنامه ریزی کردهایم و پیشنهاد کردهایم بخش بزرگتری از مدار سیاره را برای بررسی و شاید رد برخی از انواع دیگر جوها رصد کنیم.”
