حدود ربع قرن از درخشش دنباله‌دارهای هیاکوتاکه و هیل-باپ در آسمان می‌گذرد. همه این سالها ستاره‌شناس‌های آماتور در انتظار ظهور چنین دنباله‌داری در آسمان بوده‌اند. به نظر این انتظار رو به پایان است.
دنباله‌دار اطلس (ATLAS) یا C/2019 Y4 در 7 دی 1398 کشف شد که در آن زمان بسیار کم‌نور بود. نام دنباله‌دار از Astroid Terrestrial-impact Last Alert System گرفته شده که پروژه‌ای برای نقشه‌برداری روبوتیک از آسمان است.
هنگامی که این دنباله‌دار کشف شد در صورت‌فلکی دب اکبر قرار داشت و قدر آن حدود 20 بود. در این زمان روشنایی دنباله‌دار حدود 398000 برابر کمتر از حد بینایی چشم غیر مسلح بود. آن زمان فاصله آن نیز حدود 439 میلیون کیلومتر بود.
اما دنباله‌دارها با نزدیک شدن به خورشید درخشان می‌شوند. در 11 خرداد 1399 این دنباله‌دار به فاصله 37.8 میلیون کیلومتری خورشید می‌رسد. این تغییر فاصله از خورشید موجب تغییر قدر حدود 11 مرتبه‌ای دنباله‌دار می‌شود و آن را به محدود رصد با تلسکوپهای کوچک و دوربین‌های دوچشمی وارد می‌کند.
اما این دنباله‌دار از زمان کشف با سرعت بی‌مانند درخشان می‌شود. در 27 اسفند 1398 به قدر 8.5 رسید که حدود 600 برابر بیشتر از پیش‌بینی بود. بنابراین می‌توان امیدوار بود که در خرداد به درخشش شگرفی برسد. برخی پیش‌بینی می‌کنند که اطلس به قدر 1 تا 5- برسد که اگر به درخشانترین قدر پیش‌بینی شده برسد در طول روز نیز قابل مشاهده خواهد بود.
مکان دنباله‌دار در آسمان نیز برخلاف بسیاری از دنباله‌دارهای سالهای اخیربسیار برای رصدگران نیم‌کره شمالی مناسب است. مدار این دنباله‌دار بسیار نزدیک به مدار دنباله‌دار بزرگ سال 1884م/1263ش (عصر ناصرالدین شاه قاجار) است. آن دنباله‌دار دوره‌تناوبی 6000 ساله داشت. بعضی دانشمندان معتقدند که در این مدار دنباله‌دار باستانی بزرگی حضور داشته که تکه‌تکه شده و ما اکنون بازمانده‌های آن را می‌بینیم.
