دوربین دوچشمی برای نجوم : راهنمای کامل انتخاب و خرید

اگر در نجوم تازه‌کارید، ممکن است قبلاً مجلات و سایت‌های نجومی را مرور کرده باشید و از تصاویر اجرام آسمانی شگفت‌زده شده‌اید. مطمئناً می‌خواهید این اجرام را با چشم خودتان ببینید. اما اگر تلسکوپ یا دوربین دوچشمی برای نجوم نداشته باشید چه؟

اگر به شما بگویم که با محدودیت‌هایی، می‌توانید کهکشان‌ها، خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌ها را بدون تلسکوپ پیدا کنید، چه؟ اگر دوربین دوچشمی معمولی در خانه یا اطرافیان‌تان دارید، برای رصد نجومی فقط شبی صاف احتیاج دارید (در ادامه مقاله باز هم نویسنده اصلی متن، آلن مک‌رابرت از قول خود راهنمایی و توصیه‌هایی را بیان می‌کند. متن به همان صورتی در اورانوس ترجمه شده که در سایت مجله اسکای اند تلسکوپ نوشته شده بود).

ستاره‌نگران مبتدی اغلب از دوربین‌های دوچشمی برای نجوم چشم‌پوشی می‌کنند، اما رصدگران با تجربه آن‌ها را همیشه نزدیک خود نگه می‌دارند. در واقع در مقایسه با تلسکوپ، دوربین‌های دوچشمی برای نجوم مزایای خاصی دارند. البته آنها کوچکتر هستند و بزرگنمایی کمتری دارند. اما سبک‌تر هستند، بیرون بردن، استفاده و کنار گذاشتن آن‌ها بسیار آسان‌تر و ارزان‌تر هستند. آنها همچنین میدان دید بسیار وسیع‌تری نسبت به تلسکوپ دارند که یافتن اجرام آسمانی را آسان‌تر می‌کند. دوچشمی‌ها اجازه می‌دهند از هر دو چشم‌تان استفاده کنید و مناظر طبیعی‌تر و مطمئن‌تری را ببینید. علاوه بر این، در دوربین‌های دوچشمی همه چیز منظره‌هایی که می‌بینید در جهت درست است، برخلاف آینه تلسکوپ‌ها که تصاویرشان معکوس و وارونه است.

در نهایت، دوربین دوچشمی مزیت بزرگ دیگری هم دارد: ممکن است قبلاً یکی در گوشه کمد داشته باشید (یا کسی را بشناسید که می‌تواند یکی را به شما قرض دهد). اگر چنین است، خواندن را متوقف کنید و همین الان دوچشمی را بردارید.

آشنایی با اولین دوربین دوچشمی‌تان

حالا به دوربین نگاه کنید. در پشت آن دو عدد را می‌بینید که با × از هم جدا شده‌اند. ترکیبات رایج عبارتند از 40×8، 35×7، 50×7، و 50×10. عدد اول (سمت چپ) بزرگنمایی یا “توان” است. دومی (سمت راست) گشودگی است، قطر عدسی‌های جلویی بزرگی که بر حسب میلی‌متر اندازه‌گیری می‌شود.

همچنین ممکن است اعداد بیشتری را در زیر عدد “بزرگنماییxگشودگی” ببینید. آن اعداد میدان دید را بیان می‌کنند، یعنی اینکه منظره‌ای که می‌بینید چقدر گسترگی دارد. این را بر حسب پا در فاصله 1000 یاردی یا متر در فاصله 1000 متری یا معمولاً این روزها بر حسب درجه بیان می‌شود (تبدیل ساده است: 1 درجه برابر با 52 پا در 1000 یارد یا 17.5 متر در 1000 متری است).

میدان دید دوربین‌های دوچشمی از حدود 10 درجه (اندازه کاسه دب اکبر یا اندازه مشتی که در طول بازو نگه داشته می‌شود) برای مدل‌های با زاویه باز تا 2 درجه (عرض انگشت شست شما در طول بازو) برای مدل‌های با بزرگنمایی زیاد (پرتوان) متفاوت است. با این حال، بیشتر اوقات، میدان دید در حدود 5 تا 8 درجه است: تقریباً به اندازه آسمانی که توسط توپ تنیس روی میز یا توپ اسکواش که در طول بازو نگه داشته شده است، پوشیده شده است.

چه چیزی می‌توانم ببینم؟

مهم نیست چه مدل دوربین دوچشمی را از کمدتان بیرون آورده‌اید، مکملی عالی برای رصدهای‌تان خواهند بود. این را در نظر بگیرید: در شبی صاف و تاریک در خارج از شهر، چشمان شما می‌توانند تا حدود 3000 ستاره را ببینند. اما وقتی حتی از دوربین‌های دوچشمی 35×7 هم استفاده می‌کنید، این عدد به 100 هزار ستاره می‌رسد!

• آلودگی نوری و راه های مبارزه با آن

به طور مشابه، در حومه‌ی شهر آلوده به نور، ممکن است بتوانید تنها چند صد ستاره را بدون ابزار کمکی ببینید، اما دوربین دوچشمی برای نجوم ، تاریکی را به شما نشان می‌دهند تا بیش از آنچه با چشم غیرمسلح خود از بالای قله اورست می‌بینید را ببینید.

در آسمان شب چیزهای بیشتری نسبت به ستاره‌های تصادفی وجود دارد. تعداد زیادی ستاره دوتایی، ابرهای ستاره‌ای غنی در راه شیری، خوشه‌های ستاره‌ای در اندازه‌ها و انواع مختلف، ستارگانی که در روشنایی ماه به ماه یا حتی ساعت به ساعت متفاوت هستند، انبوهی از سحابی‌های شبح‌وار و کهکشان‌های کم‌نور و دوردست – همه در انتظار شما هستند تا با دوربین دوچشمی و نقشه‌های دقیق آسمان و کتاب‌های راهنما آنها را بیابید.

مسلماً، بیشتر اجرام نجومی جالبی که دوربین‌های دوچشمی می‌توانند نشان دهند، بسیار کم نور دیده خواهند شد. اما بیشتر اجرامی که تلسکوپ نشان می‌دهد نیز بسیار کم نور دیده خواهند شد – مطمئناً بسیار کم نورتر از آنچه انتظار دارید. علاوه بر این، مهارت‌های استفاده از نقشه که با استفاده از دوربین‌های دوچشمی برای شکار این اجرام کم‌نور و دوردست در تاریکی بکر بالای سر به دست خواهید آورد، دقیقاً مهارت‌هایی است که برای استفاده مناسب از تلسکوپ به آن‌ها نیاز دارید.

و آسمان همیشه در حال تغییر است. در تابستان مناظر نمایشی مانند عناق و سها، جفت ستاره معروف در خم دسته دب اکبر و توپ کوچک کاملا گرد M13، خوشه بزرگ در جاثی را نمایش می‌دهد. کهکشان راه شیری تابستانی را از بالای سر دجاجه تا قوس در جنوب جارو کنید و به دنبال گره‌هایی از ستاره‌ها و حباب‌های درخشان گاز بین ستاره‌ای باشید. برخی از بخش‌های کهکشان راه شیری، به نظر من، برای ستاره‌شناسی، با دوربین دوچشمی بهتر از هر تلسکوپ دیگری به نظر می‌رسند.

• ده جرم برای دیدن در آسمان شب تابستان

در پاییز، کهکشان بزرگ آندرومدا را از دست ندهید، که مانند ابر کوچک بیضی شکل و کم نوری به نظر می‌رسد. یک دست بودن نور آن را با درخشش ظریف خوشه دوگانه ایکس و هاش در برساوش مقایسه کنید. آسمان صاف زمستان برای جستجوی خوشه‌های ستاره‌ای خوشه پروین و خوشه قلائص، سپس برای تماشای سحابی بزرگ جبار در شمشیر جبار، عالی است. بهار خوشه ستاره‌ای منحصر به فرد کندوی عسل را در صورت فلکی سرطان به ارمغان می آورد.

خرید دوربین دوچشمی برای نجوم

اگر در حال حاضر دوربین دوچشمی ندارید (یا اگر از دوربین دوچشمی فعلی خود نهایت استفاده را کرده‌اید و به دوربین بزرگ‌تری نیاز دارید)، زمان خرید فرا رسیده است. اما انتخاب‌های زیادی وجود دارد. کدام دوچشمی برای نجوم بهتر است، یا برای پرنده‌نگری یا برای کوه‌نوردی؟ هرکدام دوربین دوچشمی مناسب خود را خواهند داشت!

فعالیت نجومی در تاریکی انجام می‌شود، بنابراین واقعاً به گشودگی بزرگ نیاز دارید: عدسی‌های جلویی بزرگ. عدسی‌های بزرگ می‌توانند نور زیادی را جمع‌آوری کنند تا بتوانید اجرام کم نورتر را ببینید. در طول روز، زمانی که نور زیادی وجود دارد و می‌توانید با عدسی‌های جلویی کوچک منظره مورد نظرتان را ببینید، این موضوع چندان اهمیتی ندارد – پس دوربین‌های دوچشمی در روز می‌توانند کوچک‌تر، سبک‌تر و ارزان‌تر باشند. اما برای دوربین‌های دوچشمی نجومی، هرچه گشودگی بزرگتر باشد بهتر است.

همچنین لازم است که دوربین دوچشم کیفیت نوری بالایی داشته باشد. ستاره‌ها و اجرام آسمانی کم‌نور که در آسمان تاریک دیده می‌شوند، بسیار بیشتر از صحنه‌های روز هستند، بنابراین اپتیک‌های متوسط، هنگام رصد آسمان شب، عیب‌های خود را بسیار واضح‌تر از زمانی که تپه‌ها و کوه‌ها را نگاه می‌کنید نشان می‌دهند. به طور کلی، قیمت شاخص بسیار خوبی برای کیفیت نوری است. بهترین اپتیک‌ها ارزان نیستند.

انواع دوربین دوچشمی

دوربین‌های دوچشمی در دو نوع بدنه عرضه می‌شوند: ظاهر آشنای «پله‌ای» طرح منشور پورو (سمت راست)، و نمای شیک‌تر «H» طراحی منشور سقفی (در پایین سمت راست). بیشتر دوربین‌های دوچشمی که برای نجوم به بازار عرضه می‌شوند، از منشورهای پورو استفاده می‌کنند که به خاطر بینایی‌شناس ایتالیایی که آنها را در دهه 1850 اختراع کرد، نامگذاری شده‌اند. نوع دیگر هم به دلیل آنکه منشور آن شبیه به سقف خانه است اینگونه نامگذاری شده.

انواع دارای منشور سقفی کوچکتر و سبکتر هستند اما دارای طراحی اپتیکی پیچیده‌تر و حساس‌تری هستند که ساخت آنها را دشوارتر و گرانتر می‌کند. در نتیجه، دوربین‌های دوچشمی منشور سقفی به قسمت‌های بالای بازار و به‌طور غیرقابل توضیحی، به انتهای پایین، اما نه چندان در وسط گرایش دارند. ضرب المثلی در باشگاه نجوم محلی من این است که اگر دوربین دوچشمی منشور سقفی شما به نظر عملکرد خوبی ندارد، پول کافی خرج نکرده‌اید!

دوربین دوچشمی غول پیکر

در سال‌های اخیر تغییر جدیدی در موضوع بزرگ‌ترها بهتر هستند رخ داده: دوربین‌های دوچشمی غول‌پیکر. این‌ دوچشمی‌ها دستگاه‌های چشمگیر و حتی با ظاهری حیرت انگیز هستند. انگار کسی 50×7 های دوستانه شما را استروئیدها خورانده. گشودگی‌های رایج شامل 70، 80 و حتی 100 میلی‌متر است. (Fujinon حتی مدل 150 میلی متری می‌سازد – معادل دو تلسکوپ 6 اینچی، یکی برای هر چشم!) برای چنین جانورهایی سه پایه، ترجیحا پایه‌ی ویژه‌ی دوچشمی که امکان می‌دهد به سمت بالا نشانه بگیرید، اجباری است. در حالی که این مدل‌ها مکمل خوبی برای مجموعه ابزارهای شما هستند، من دوربین‌های دوچشمی غول پیکر را به عنوان ابزار اصلی نجوم شما توصیه نمی‌کنم، آنها بیش از حد دیرجُنب هستند. ابتدا 40×7 یا 50×10 ساده‌تر را بگیرید و بعداً این کله‌گنده‌ها را بخرید.

دوربین دوچشمی دارای لرزه‌گیر

یکی دیگر از نوآوری‌های اخیر دوربین‌های دوچشمی تثبیت کننده تصویر است. اینها از همان مکانیسم‌های هوشمندانه‌ای که در بهترین دوربین‌های فیلمبرداری یافت می‌شوند، استفاده می‌کنند. یک دکمه را فشار دهید و نمای بزرگنمایی لرزان ناگهان آرام می‌شود و تقریباً در جای خود منجمد می‌شود. نتیجه این است که می‌توانید از بزرگنمایی‌های بالاتر استفاده کنید، با گشودگی کمتری کارتان راه بیافتد و در عین حال بیشتر از دوربین‌های دوچشمی معمولی ببینید.

وقتی این دستگاه‌های شگفتی‌انگیز کوچک معرفی شدند، شک داشتم، اما به سرعت جذب آنها شدم. هنگامی که برای اولین بار از دوربین دوچشمی کوچک کانن دارای لرزش‌گیر 30×10 (نتصویر بالا) در آسمان تاریک برای نجوم استفاده کردم، در دیدن کهکشان‌های M81 و M82 در نزدیکی ملاقه‌ی دب اکبر مشکلی نداشتم. در واقع سعی کردم منظره را تکان دهم، اما از تکان خوردن امتناع کرد!

کدام بزرگنمایی بهترین است؟

ممکن است فکر کنید که بزرگنمایی بیشتر بهتر است، اما در عمل زمانی که به ×10 و بالاتر رسیدید، ثابت نگه داشتن دوربین‌های دوچشمی اگر روی پایه نصب نباشند یا مجهز به لرزش‌گیر تصویر نباشند، سخت‌تر (و خسته‌کننده‌تر) می‌شود.

بحث‌هایی در مورد اینکه کدام بزرگنمایی بهتر است وجود دارد. طرفداران بزرگنمایی کم توصیه می‌کنند که با ×7 یا ×8 بمانید، در حالی که طرفدان پرتوان می‌گویند که جزئیات بیشتر و پس‌زمینه آسمان تیره‌تر ارائه‌شده توسط دوچشمی‌های ×10 ارزش میدان دید باریک‌تر و تکان خوردن بیشتر را دارد.

برداشت من در این مورد؟ من در اردوگاه کم توان هستم. تفاوت ظاهری بین ×7 و ×10 را چندان چشمگیر نمی‌دانم، اما هنگام استفاده از دوربین‌های کم‌توان کمتر خسته می‌شوم. اگر فرصت دارید، هر دو را خوب امتحان کنید و ببینید کدام را ترجیح می‌دهید.

یکی از نکات مورد توجه، مربوط به مردمک خروجی است، اندازه قرص دایره‌ای کوچکی از نور که وقتی دوربین دوچشمی را در مقابل خود به سمت آسمان روشن یا دیواری روشن می‌گیرید می‌بینید. این قرص نور در هوا در پشت چشمی‌ها شناور دیده می‌شود. اندازه مردمک خروجی عامل مهمی است که اغلب نادیده گرفته می‌شود. برای تعیین آن، کافی است گشودگی را بر بزرگنمایی تقسیم کنید، و خوشبختانه این دو درست روی دوچشمی حک شده‌اند. به عنوان مثال، دوربین‌های دوچشمی 50×7 دارای مردمک خروجی 7 میلی‌متری هستند، در حالی که دوربین‌های 50×10 دارای مردمک خروجی 5 میلی‌متری هستند.

چرا این موضوع مهم است؟ زیرا قرص روشن مردمک خروجی باید داخل مردمک چشم شما قرار بگیرد. و مردمک چشم همه در تاریکی به یک اندازه باز نمی شود. افراد جوان (زیر حدود 30 سال) مردمک‌هایی دارند که حدود 7 میلی‌متر باز می‌شوند. در حالی که افراد بسیار متفاوت هستند، قاعده کلی این است که بعد از 30 سالگی هر 10 یا 15 سال یک میلی‌متر از مردمک خروجی را از دست می‌دهید. بنابراین چشم‌های مسن‌تر نمی‌توانند از دوربین‌های دوچشمی با مردمک‌های خروجی بزرگ استفاده کنند و در نتیجه ممکن است تفاوتی بین 35×7 و 50×7 نبینند. نور اضافی جمع‌آوری شده توسط دوچشمی 50×7 بزرگتر به چشم شما نمی‌رسد. فقط هدر می‌رود. این امتیاز بزرگی برای گروه پرتوان‌ها است، اگرسن‌تان بالاتر رفته هر چه بزرگنمایی بیشتر باشد، مردمک خروجی کوچکتر است.

آزمودن دوربین دوچشمی برای رصد ستارگان

البته بهترین راه برای اینکه ببینید آیا یک مدل دوربین دوچشمی دوچشمی برای نجوم مناسب شماست یا خیر این است که آن را در شب امتحان کنید. آیا ستارگان در آن دوربین بهتر به صورت نقطه‌ای فوکوس می‌شوند یا دوربینی دیگر؟ با این حال، فروشگاه اپتیکی ممکن است از این ایده که به شما اجازه دهد یک شب با تجهیزات زیادی به صورت قرضی بازی کنید، هیجان زده نشود.

خوشبختانه راه‌هایی وجود دارد که می‌توان به درستی در فروشگاه تشخیص داد که دوربین‌های دوچشمی چقدر خوب عمل می‌کنند. این آزمون‌ها واقعا جواب می‌دهند (من سال‌ها آنها را انجام داده‌ام)، و اگر آنها را به خوبی یاد بگیرید، به عنوان متخصص در اپتیک دوچشمی شهرت پیدا خواهید کرد. آماده‌اید؟

دوربین دوچشمی خود را در فروشگاه امتحان کنید

ابتدا چندین دوربین دوچشمی را بردارید و به عدسی‌های شیئی (جلو) آنها نگاه کنید. این کار را با نور سفید روشنی که از پشت شانه‌تان می‌تابد انجام دهید. بلافاصله متوجه خواهید شد که در برخی از عدسی‌های شیئی، انعکاس نور روشن‌تر از سایر عدسی‌ها خواهد بود. مدل هایی را انتخاب کنید که انعکاس‌های آنها تیره‌ترین به نظر می‌رسند (و بی‌شک شدیداً رنگی هستند). این نشانه‌ای از با کیفیت بودن اندود عدسی است. اندودهای خوب باعث افزایش انتقال نور از طریق شیشه می‌شوند و میزان نوری که از سطح عدسی پراکنده می‌شود و تصویر دوربین را کم‌نور می‌کند را کاهش می‌دهد.

اکنون، در حالی که هنوز به عدسی‌های جلویی بزرگ نگاه می‌کنید، دوربین دوچشمی را کمی به اطراف کج کنید و به دنبال انعکاس بیشتر در عمق بیشتری باشید. همه آنها باید رنگی باشند نه سفید. انعکاس سفید نشانه سطح شیشه‌ای است که اصلاً اندود ندارد.

ممکن است فکر کنید می‌توانید کیفیت پوشش‌ها را از عناوینی مانند “پوشش داده شده”، “چند پوشش داده شده” یا “کاملا چندپوشه” تشخیص دهید، اما در عمل این اصطلاحات می‌توانند بی‌معنی باشند. توجه: مدل‌هایی که «عدسی‌های اندوددار یاقوتی» را تبلیغ می‌کنند، مورد توجه قرار نگیرید.

حالا دوربین دوچشمی را بچرخانید و این روش را تکرار کنید و به دنبال انعکاس رنگی در مقابل سفید در عدسی‌های چشمی باشید.

در مرحله بعد، رو به دیواری با نور خوب قرار بگیرید و دوربین دوچشمی را در حالی که چشمی‌ها به سمت شما هستند تقریباً در امتداد بازو نگه دارید. همانطور که در بالا نشان داده شد، مردمک‌های خروجی (قرص‌های نوری) را خواهید دید که درست پشت چشمی‌ها شناور هستند. ممکن است فکر کنید مردمک‌های خروجی همیشه کاملا گرد هستند، اما اینطور نیست. مردمکهای دوربین‌های دوچشمی ارزان‌تر، اغلب اغلب شبیه مربع هستند، گویی که کسی دو یا چهار لبه‌اش را تراشیده یا کم‌نور کرده است. این نشانه‌ای از برش گوشه سازنده است که همه تصاویری را که می‌بینید کمی کم‌نور می‌کند.

دوچشمی‌های با مردمک خروجی گرد را انتخاب کنید. این به شما می‌گوید که از منشورهای با کیفیت استفاده شده است و تمام نوری را که باید دریافت می‌کنید (همچنین می‌توانید برگه مشخصات را بررسی کنید: بهترین منشورها از شیشه BAK-4 ساخته شده‌اند، در حالی که دیگران از شیشه BK-7 استفاده می‌کنند). از آنجایی که منشورها در داخل پنهان هستند، یکی از اولین چیزهایی هستند که سازندگان هنگام ساخت در آن صرفه‌جویی می‌کنند تا قیمت را پایین بیاورند. دیدن مردمک‌های خروجی “سایه دار” یا “مربع” نشانه‌ای از منشورهای کم کیفیت یا کوچک است.

در مرحله بعد، اگر از عینک برای آستیگماتیسم استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که می‌توانید تمام میدان دید را با عینک خود ببینید. اگر صرفاً نزدیک‌بین یا دور‌بین هستید، می‌توانید با عینک خود رصد کنید و فقط در صورت نیاز دوباره دوربین را فوکوس کنید. اگر آستیگماتیک هستید، متأسفیم – باید از دوربین دوچشمی با عینک خود استفاده کنید، بنابراین این آزمایش مهم خواهد بود.

بعد: ببینید آیا می توانید تشخیص دهید که آیا دو لوله دوربین دوچشمی از هم‌خطی نوری خارج شده‌اند. کاربران باتجربه می‌توانند نسبتاً سریع این کار را انجام دهند، اما افراد مبتدی کار سخت‌تری دارند، زیرا چشم و مغز شما به طور خودکار سعی می‌کنند هر گونه ناهماهنگی را جبران کنند. بهترین راهی که می‌توانم این کار را توصیف کنم این است که دوربین‌های دوچشمی خارج از هم‌خطی، کمی احساس «دریازدگی» در شما ایجاد می‌کند. در موارد بسیار بد ممکن است در ادغام دو تصویر در یک تصویر، حداقل فوراً با مشکل مواجه شوید. یا شاید وقتی از نگاه کردن به آنها دست بردارید، احساس آرامش ملایمی خواهید داشت. چنین دوچشمی‌هایی را رد کنید.

سرانجام، بالاخره!، با دوربین دوچشمی نگاه کنید

به اندازه میدان دید توجه کنید: هرچه بازتر باشد بهتر است. اما لبه‌های میدان وسیع ممکن است کیفیت نوری ضعیفی داشته باشند. وقتی مرکز میدان دید روشن است، بخشهای نزدیک لبه تار است؟ برخی از دوربین‌های دوچشمی نجومی در این زمینه بسیار بهتر از سایرین هستند.

میدان دید را در زوایای قائم در خطی مستقیم جاروب کنید، مانند چهارچوب در یا سیم تلفن. مراقب باشید که آیا خط در نزدیکی لبه‌ها به سمت داخل یا خارج خم می‌شود. این انحراف باید جزئی باشد.

به خطوط تیز بین روشنایی و تاریکی، مانند تنه تیره درخت یا لبه ساختمان در برابر آسمان روشن نگاه کنید. حاشیه‌های قرمز یا آبی دارند؟ هیچ ابزاری کاملاً عاری از این انحراف رنگی نیست، اما برخی از دوچشمی‌ها بهتر از دیگران هستند.

این مراحل را دنبال کنید و به سمت انتخاب دوربین دوچشمی باکیفیت برای نجوم در همان فروشگاه راهی طولانی خواهید داشت. اگر از فروشنده برخط یا پستی سفارش می‌دهید، این نوع آزمون قبل از خرید امکان‌پذیر نخواهد بود. بنابراین مطمئن شوید که سیاست‌های فروش به شما اجازه می‌دهند دستگاه‌های معیوب یا نامرغوب را برگردانید، سپس دوچشمی‌ها را پس از رسیدن به طور کامل بررسی کنید.

دوچشمی‌ها را خشک نگه دارید! شایع‌ترین مشکل دوچشمی، جدای اینکه از هم‌خطی شدن خارج می‌شود، لکه‌های مربوط به رطوبت (اغلب قارچ) روی منشورهای داخلی و عدسی‌ها است. بنابراین مطمئن شوید که پس از تماشای ستارگان در شب شبنم یا پس از آوردن آنها به خانه مرطوب از سرمای بیرون، بگذارید کاملا خشک شود. اگر انتظار دارید شبنم و رطوبت مشکل ساز باشد، دوربین های دوچشمی ضد آب مانند این را در نظر بگیرید.

دوربین دوچشمی خود را با ستاره‌ها امتحان کنید

اگر زمانی فرصتی برای آزمایش دوربین دوچشمی برای نجوم در زیر ستارگان آسمان دارید، دوربین‌تان را امتحان کنید. یک ستاره در شب دقیق‌ترین شاخص کیفیت نوری است. حتی ممکن است “ستاره مصنوعی” در طول روز مانند نور خورشید که از مقره‌ای دور بر روی تیر برق یا قطعه فلز براق که در دوردست می‌درخشد، پیدا کنید.

ستاره را در میدان دید به مرکز بیاورید. اگر هر بار با یک چشم نگاه کنید، آیا می‌توانید ستاره را به نقطه کانونی کامل برسانید؟ یا وقتی پیچ تنظیم را می‌چرخانید، آیا پرتوهای ریز قبل از اینکه در جهت در زوایای قائم جمع شوند در یک جهت شروع به رشد می‌کنند؟ این آستیگماتیسم به ویژه هنگام مشاهده ستاره‌ها آزاردهنده است. اگر در چشمان‌تان آستیگمات هستند، هنگام انجام این آزمون حتما از عینک خود استفاده کنید.

اگر با چرخاندن فوکوس، پرتوهای کوچکی از ستاره در همه جهات شروع به رشد کنند، قبل از اینکه بقیه ستاره برای کانونی شود، به اعوجاج کروی نگاه می‌کنید. این مشکل نیز ممکن است در چشم شما باشد، حتی اگر عینک خود را زده باشید. اگر اینطور باشد، همه دوربین‌های دوچشمی با اندازه معینی از مردمک خروجی همان مشکل را نشان خواهند داد. برای کاهش آن، دوربین دوچشمی با قدرت بالاتر را انتخاب کنید. اینها مردمک خروجی کوچکتری در گشودگی مشخص ایجاد می‌کنند. متأسفانه اعوجاج کروی چشم با عینک قابل اصلاح نیست.

حالا ستاره را از مرکز میدان به سمت لبه حرکت دهید. از فوکوس خارج می‌شود مگر اینکه میدانی کاملاً تخت و عاری از دیگر اعوجاج‌ها داشته باشید. به عنوان یک قانون دم‌دستی، تا زمانی که ستاره حداقل در نیمه راه به لبه میدان نرسد، هیچ تغییری نباید قابل مشاهده باشد.

دوچشمی را ساده نگه دارید

اجازه دهید اخطار آخر را بدهم: دوچشمی را ساده نگه دارید. به عنوان اصل، حداقل برای استفاده‌های نجومی باید از دوربین‌های دوچشمی زوم خودداری کنید. چشمی‌های زوم خوب نیاز به استاندارد بسیار بالای (و گران قیمت) ساخت دقیق دارند که معمولاً رعایت نمی شود.

به همین ترتیب، دوچشمی‌های دارای دوربین داخلی ممکن است برای استفاده معمولی در روز مناسب باشند، اما در شب نه. آنها اسباب بازی‌های فریبنده‌ای هستند.

اکثر دوربین‌های دوچشمی فوکوس مرکزی دارند، به این معنی که هر دو لوله را به طور همزمان با چرخاندن یک پیچ در مرکز، فوکوس می‌کنید. این برای زمانی که فاصله هدف تغییر می‌کند، مانند پرنده‌نگری، یا زمانی که دوربین دوچشمی را برای رصد بین افراد دست به دست می‌کنید، عالی است. اما آسمان شب همیشه در فوکوس بینهایت باقی می‌ماند و احتمالا به تنهایی آسمان را رصد می‌کنید. بنابراین هنگامی که فوکوس را روی ستاره‌ها قرار دادید، می‌توانید آن را رها کنید.

دوچشمی را ثابت نگه دارید

به زودی خواهید فهمید که یکی از بزرگترین چالش‌ها در استفاده از دوربین دوچشمی در نجوم، ثابت نگه داشتن آن‌ها است. اگر هدف شما در حال ول خوردن باشد، تقریباً چیزی از آن نخواهید دید.

شش روش ساده برای ثابت نگه داشتن دوربین دوچشمی در نجوم:

• از توان کم استفاده کنید. بیشتر افراد می‌توانند دوربین‌های دوچشمی ×7 را به راحتی نسبتاً ثابت نگه دارند و برخی نیز می‌توانند مدل‌های ×10 را با دست برای مدت زمان کوتاهی نگه دارند. اگر دوربین دوچشمی شما برای نجوم بیشتر از این بزرگ‌نمایی دارد، برای داشتن تصویر ثابت، بدون پایه اختصاصی مشکل خواهید داشت.

• اگر ایستاده اید، به چیزی تکیه دهید، ماشین، درخت یا کنار خانه. تصویری که می‌بینید باید ثابت‌تر شوند.

• اگر نشسته اید، سعی کنید از صندلی راحتی دارکش استفاده کنید (نوعی که تا آخر به عقب دراز بکشید بهترین است). با حمایت از پشت و آرنج، متوجه خواهید شد که دید ثابت‌تر و واضح‌تر می‌شود. اگر از صندلی بدون تکیه‌گاه استفاده می‌کنید، مراقب باشید در حالی که به بالای سر نگاه می‌کنید، واژگون نشوید! در واقع، حتی دراز کشیدن روی زمین بهتر جواب می‌دهد.

• برخی از افراد این روش را مفید گزارش کرده‌اند: گرفتن انتهای لوله سمت چپ با دست راست، و گذاشتن لوله سمت راست روی مچ دست، و سپس فشار دادن آرام آنها به سر. من در این مورد موفقیت محدودی داشته‌ام، پس خودتان آن را امتحان کنید و ببینید چطور است.

• تصویر واقعاً ثابتی می‌خواهید؟ روی پایه اختصاصی دوچشمی سرمایه‌گذاری کنید. این کار می‌تواند تبدیل ساده “L” باشد که به سه پایه متصل می‌شود، یا خیلی بهتر از آن، پایه متوازی الاضلاع تجملی که دوربین دوچشمی شما را برای رصد نگه می‌دارد که در هر زاویه‌ای از بالای سر دسترسی دارید. یا دوچشمی را متناسب با چشمان خود پایین بیاورید. این به ویژه برای اشتراک گذاری منظره رصدی با دیگران مفید است.

• خودتان کار را انجام دهید. پروژه‌های نصب دوچشمی DIY به‌طور آنلاین به وفور یافت می‌شوند (مانند روش دسته جارویی که در بالا نشان داده شده است، یا پایه دست‌ساز شانه‌ای آلن مک‌رابرت)، و حتی اگر هرگز پروژه‌های مختلفی را که با آنها روبرو می‌شوید نسازید، مطمئناً از ابزارهای جذاب و لذت‌بخشی که دیگران ساخته‌اند شگفت زده خواهید شد.