اخترشناسان با رصد درخشان‌ترین ابرنواختر که تاکنون موفق به کشف آن شده‌اند، امیدوارند رصد آن به شناخت بیشتری از تکامل اولیه جهان منجر شود.
به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت (اصلاح و ویرایش از اورانوس)، ستاره‌شناسان در سال ۲۰۱۶ درخشان‌ترین ابرنواختری که تاکنون مشاهده شده را رصد کردند. آنها به رصد این ابرنواختر موسوم به “SN2016aps” ادامه دادند و دریافتند که بیش از ۱۰۰۰ روز به تابش پرتوهایش ادامه داد.
اکنون محققان در مقاله‌ای که در مجله Nature منتشر شده است، توضیح می‌دهند که چگونه این “ابرنواختر بسیار پر انرژی” می‌تواند به آنها در درک تکامل جهان و شکل‌گیری بزرگترین ستاره‌ها کمک کند.
“مت نیکول”، سرپرست این مطالعه از دانشگاه بیرمنگام در انگلستان گفت: ابرنواختر “SN2016aps” چنان درخشندگی عظیمی داشت که از کهکشان خود نیز درخشان‌تر بود. این ابرنواختر در طول عمر طولانی خود از هر ابرنواختر دیگری که تاکنون رصد شده نور بیشتری ساطع کرد.
ابرنواخترها معمولا جرمی 8 تا 15 برابر خورشید دارند. اما محاسبات اخترشناس‌ها نشان می‌دهد که SN2016aps جرمی حدود 50 تا 100 برابر خورشید دارد. یعنی حدود 10 برابر سنگین‌تر از ابرنواخترهای معمول است. از طیف نور این ابرنواختر می‌توان حدس زد که نور غیرمنتظره آن ناشی از برخورد ابرنواختر با پوسته‌ای گازی است. ستاره‌هایی چنین پرجرم در اواخر عمرشان تپش‌های شدیدی دارند. این تپش‌ها موجب می‌شود که پوسته‌های گازی عظیمی در اطراف خود ایجاد کنند. اگر زمان‌بندی انفجار ابرنواختر مناسب باشد، ابرنواختر می‌تواند با این پوسته‌های گازی برخورد کند. این برخورد که موجب آزاد شدن انرژی زیادی می‌شود بسیار نادر است. احتمالاً این نمونه، یکی از این برخوردهای نادر است.
ابرنواختر “SN2016aps” احتمالاً حدود ۱۰ میلیارد سال پس از مه‌بانگ رخ داده است. اکنون با توجه به داده‌های حاصل از رصد این ابرنواختر و کمک تلسکوپ‌های قدرتمندتری مانند تلسکوپ فضایی “جیمز وب”، محققان امیدوارند رویدادهای مشابهی را که در گذشته‌های دورتری رخ داده‌اند، یعنی زمانی که احتمالا این‌گونه موارد رایج‌تر بوده، بتوانند بیابند.
