برخورد بوجود آورنده‌ی ماه ممکن است تا 60 درصد جو زمین را از بین برده باشد

محققان دانشگاه دورهام انگلیس در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند زمین ممکن است در برخورد عظیمی که ۴.۵ میلیارد سال پیش رخ داده و به سبب آن ماه تشکیل شده تا ۶۰ درصد جو خود را از دست داده باشد.

برخورد ماه زمین

به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا، مطالعه‌ای جدید نشان داده که زمین ممکن است در برخورد با سیاره‌ جوان دیگری که سبب تشکیل ماه شده است، ۶۰ درصد از جو خود را از دست داده باشد.

محققان دانشگاه دورام در مطالعه اخیرشان به بررسی بیش از ۳۰۰ شبیه سازی ابر رایانه‌ای که برای نشان دادن نتیجه این برخورد بزرگ در این سیاره طراحی شده بود، پرداختند. یافته‌های این مطالعه می‌تواند به ایجاد روشی جدید برای پیش‌بینی میزان از دست رفتن جو در اثر هر برخوردی در هر سیاره‌ای منجر شود.

این یافته‌ها می‌تواند داده‌های خوبی را در اختیار دانشمندانی که ریشه ماه یا تأثیرات سایر سیارات را چه در منظومه شمسی و چه فراسیارات سنگی دوردست بررسی می‌کنند، قرار دهد.

اعتقاد بر این است که ماه حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش در پی برخورد زمین اولیه و برخورد با شی غول پیکری احتمالاً به اندازه مریخ تشکیل شده است.

دکتر جیکوب کگریس نویسنده ارشد این مطالعه از موسسه کیهان شناسی محاسباتی دانشگاه دورام گفت که دانشمندان سخت در حال تلاشند تا این معما را کشف کنند.

وی گفت: ما صدها سناریوی مختلف را برای بسیاری از برخوردها که سیارات مختلف رخ داده، اجرا کردیم تا تأثیرات برخوردهای مختلف را نشان دهیم و بگوییم تأثیرات آن بر جو سیاره به عوامل مختلفی مانند زاویه یا سرعت برخورد یا اندازه سیارات بستگی دارد.

این شبیه سازی‌ها به طور مستقیم نمی‌توانند نحوه پیدایش ماه را بیان کنند اما می‌توانند تأثیرات برخوردی غول آسا بر جو زمین را نشان دهند.

در اوایل سال جاری، مطالعه‌ای توسط دانشگاه دورام نشان داد که تأثیرات این برخوردهای عظیم که در مراحل پایانی شکل‌گیری سیاره رخ می‌دهد می‌تواند عواقب گسترده‌ای برای سیارات جوان و جو آنها داشته باشد.

در این مطالعه نیز روش‌هایی که طی آن جو زمین می‌تواند در اثر برخورد با اجرامی در زاویه‌ها، جرم، اندازه و سرعت‌های مختلف تغییر کند را بررسی کردند. با شبیه‌سازی‌های انجام شده مشخص شد زمین در اثر برخوردی که منجر به تشکیل ماه شده، ممکن است بین ۱۰ تا ۶۰ درصد جو خود را از دست داده باشد.

البته محققان فرضیه دیگری که مخالف با این یافته‌ها بود نیز مطرح کردند و گفتند برخورد دو شیء عظیم اما با سرعت آهسته با یکدگیر که جفت‌شان نیز دارای جو زیاد هستند، می‌تواند جو قابل توجهی به هر دو آنها اضافه کند.

دکتر لوئیس تئودورو یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشکده فیزیک و نجوم دانشگاه گلاسگو گفت: این یافته‌های به دست آمده با کمک شبیه سازی‌های سیاره‌ای همچنین نقش این برخوردها در تکامل سیارات فراخورشیدی شبه زمین را نیز نشان می‌دهد.

شبیه سازی‌های با وضوح بالا با استفاده از کد شبیه سازی منبع باز SWIFT انجام شد. محققان همچنین از ابر رایانه COSMA نیز استفاده کردند. می‌توان از مدل‌های جدید برای درک بهتر نحوه تشکیل ماه استفاده کرد.

 

منبع

درباره ی علی آزادگان

ستاره‌شناس آماتور، معلم نجوم، فیزیک‌دان، نویسنده و مترجم، عکاس و دانشجوی دکتری تخصصی اپتیک

مطلب پیشنهادی

رویت هلال ماه شوال 1445

وضعیت رویت هلال ماه شوال المکرم سال 1445 هجری قمری

وضعیت رویت هلال ماه شوال المکرم سال 1445 هجری قمری در غروب روز سه‌شنبه بیست …

دیدگاهتان را بنویسید